Ik wil even stilstaan bij twee schilderijen : eentje uit 2012 en een ander dat ik pas vorige week afwerkte.

Het eerste is “The Plain Truth”. Het is gebasserd op een foto die ik maakte tijdens m’n bezoek aan de expo van Damien Hist in Tate Modern in 2012. Ik had (en om eerlijk te zijn : héb) nogal dubbele gevoelens bij het werk van Hirst. Maar die tentoonstelling was wel een eye-opener. Het geheel vertelde een bijzonder sterk verhaal – en sommige stukken lieten een onuitwisbare indruk na. Zoals zijn in formol opgezette duif, getiteld “The Incomplete Truth.

Het was de inspiratiebron voor een eigen interpretatie. Ik noem het – met een knipoog – “The Plain Truth” (2012 • olie op doek • 110 x 90 cm).

Ik schilderde het in een ruwe borstelzetting die ik vandaag niet meer toepas. Maar in dit schilderij past het wel, denk ik. Het is overigens een van de eerste werken die ooit een plekje hebben gekregen bij een kunstliefhebber.

Het tweede schilderij is pas vorige week afgewerkt. Ik titelde het “De Zuidstatie”.

Gebaseerd op een oude postkaart, stelt het inderdaad het oude staionsgebouw van Antwerpen Zuid voor. Als kind woonde ik op de Amerikalei – één van de Leien die een kilometerslang lint ‘rond’ de stad vormt. De Leien eindigden daar, op de Bolivarplaats, aan ‘t Zuid. Achter het station was er niks meer… voor mij was het alsof de wereld daar eindigde. Het grappigste is dat de zon ‘s avonds verdween achter het station en dus heb ik vele kinderjaren lang gedacht dat de zon onderging in het zuiden.

Wikipedia leert ons dat het gebouw in Vlaamse neorenaissancestijl, ontworpen is door Jules-Jacques Van Ysendyck (1836-1901). De bouw ervan werd gestart in 1894. In het najaar van 1965 werd het monumentale station gesloopt om de Leien te kunnen verbinden met de Kennedytunnel.

Er was dus wel nog een hele wereld achter die plek…

Ik ben niet helemaal zeker of dit werk “Zuidstatie” (2022 • olie op doek • 80 x 60 cm) een sterk schilderij is – maar voor mezelf is de anecdote erbij wel amuzant.