Verschenen in The Artcouch op 5 november ’22 (zie online artikel hier)
In juli 2021 maakte ik voor het eerst kennis met kunstenaar Walter Dermul in Lier. Onze gesprekken mondden uit in een lang interview en de belofte om elkaar na een jaar opnieuw te treffen. ‘Tempus fugit’ en dus werd juli verschoven naar november. Tijd om de draad op te nemen en te polsen naar het voorbije jaar.
(yj) Hokusai schreef: “Als ik honderd ben, zal ik in mijn kunst een goddelijke staat bereikt hebben.” Zelf ben je nog niet op deze leeftijd, maar we zijn ondertussen wel bijna anderhalf jaar verder. Hoe kijk je terug op deze periode?
(wd) Hokusai had al veel eerder een goddelijke staat bereikt in z’n kunst. Ik maak me geen illusies: honderd haal ik niet en de goddelijke staat al helemaal niet.
De afgelopen paar jaar waren heel bijzonder. De verf begint een beetje te pakken, om een gepaste beeldspraak te gebruiken. Daarom ook dat ik van m’n schilderactiviteiten nu een fulltime beroep heb gemaakt. Ik schilder alle dagen en neem voor lief wat er beroepsmatig bij hoort. Op zichzelf is dat natuurlijk volstrekt onbelangrijk, maar in m’n hoofd maakt het wel ’n verschil. Tegelijkertijd overvalt het imposter-syndrome me soms wel : wie denk ik wel dat ik ben; word ik niet ontmaskerd als een dilettant? Maar die onzekerheid stimuleert me ook : als ik ‘m’n best doe’ om beter te worden kom ik misschien wel ergens…
(yj) In het vorige interview zei je Techniek blijft een levenslang leerproces. Zijn er veranderingen in dit proces geslopen?
(wd) Misschien wel. Ik denk wel dat ‘techniek’ een levenslang leerproces zal blijven. Maar wat me meer dan ervoor opvalt is dat ‘leren kijken’ al minstens even belangrijk is. Ik heb de laatste tijd een paar schilderijen van enkele jaren geleden terug op de ezel gezet. Werken die ik niet goed genoeg vond, maar ook weer niet zò slecht dat ik ze vernietigde (wat ik wel vaker doe als het niet ‘pakt’). Ik overschilder ze dan, met precies hetzelfde als wat er al opstond, maar nu ‘beter’. En dat beter heeft dan alles te maken met het feit dat ik nu de fouten zié – en er iets kan aan doen. Fouten die ik voordien wel min of meer voelde a.h.w., maar niet kon zien om ze recht te trekken.
Huis Clos / Behind closed doors (2022) 60 x 80 cm
(yj) Zijn er nieuwe invloeden in je werk geslopen? Ik herinner me dat je binnen je werk nog heel breed ging. Is dit veranderd? Zo ja, waarnaar is je focus verlegd?
(wd) Och, dat weet ik niet… Invloeden zijn sowieso al onbewust, denk ik. Ik hoor wel eens dat er wat Hockney en Hopper in m’n werk zit. Dat is al zeker niet gewild – maar natuurlijk hou ik erg van hun werk – en al zeker van de sfeer die ze uitademen. Misschien is dat wel geëvolueerd ten opzichte van een tijd geleden : ik denk graag dat m’n werk nu wat meer concentreert op het gevoel, op de inhoud en op de sfeer dan voordien. Een paar van mijn laatste tentoonstellingen waren opgebouwd rond slechts een vijftiental werken. Daar zat beslist meer eenheid in dan toen in de expo bij Artisjok in Lier waar we mekaar hebben leren kennen. Maar ja, daar had ik ook zowat 70 werken geëxposeerd. Met een klein aantal is het natuurlijk makkelijker om één lijn te bewaken.
Ik denk dat ik nu wat minder breed uitwaaier, dus. Maar tegelijkertijd maakt me dat wat ongerust ;-). Ik hoop in ieder geval dat ik nooit in de verleiding kom om op een veel te smalle basis elke keer ongeveer hetzelfde te schilderen. In dat opzicht is het oeuvre van Gerhard Richter ongelooflijk inspirerend. Zowat alles wat ik van hem ken is meesterlijk, zowel op het vlak van betekenis, vorm, inhoud als techniek – zijn werk ademt beslist eenheid uit en is toch een brede verkenning van veel schilderkundige genres.
Wat ook wel wat geëvolueerd is, is de thematiek waar ik mee bezig ben. Ik hou me nu vooral bezig met het thema dat ik graag de ‘maakbaarheid van leven’ noem. Hoe gaan we om met ons eigen lot, hoe bewust leven we, welke vrijheid wil ik en kan ik aan? Ook hier is het weer vooral van belang voor mezelf. De kijker hoeft dat niet per sé te zien, niet per sé te weten. Maar mij geeft zo’n achterliggende gedachte wel de energie om een beeld te zoeken en uit te werken.
The observer (2022) 80 x 80 cm
(yj) Je blijft heel actief en ik zie je werk opduiken op verschillende locaties. Een bewuste keuze?
(wd) Het is in zoverre een bewuste keuze dat ik m’n best doe om ‘gezien’ te worden. Ik heb al ’s eerder verwezen naar Multatuli, die zei dat hij gelezen wilde worden. Ik wil dus gezien worden. Ik schilder heel erg graag, maar toch heb ik het gevoel dat het pas echt zin heeft (en dus zin geeft) als ik kan delen wat ik maak.
Ik heb veel sympathie voor de kunstenaar-alchemist die in een geheim achterkamertje het perfecte goud wil brouwen. Maar dat is niet mijn temperament. Het is misschien een beetje dubbel : als persoon sta ik niet zo graag op een podium – maar ik hou wel van een schijnwerper op wat ik doé. En dat komt natuurlijk niet vanzelf.
Het heeft natuurlijk ook te maken met m’n vorige leven. Zoals je weet kom ik uit de marketingwereld. Toen moest ik er voor zorgen dat de producten van m’n klanten in de spotlights kwamen. Nu doe ik dat voor m’n eigen ‘producten’.
Look up here, I’m in heaven (2022) 90 x 60 cm
Artikel in
Nieuwsblad en Gazet van Antwerpen
30 april 2022
Het volledige artikel vindt u hier : https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20220430_95716252
verschenen in KUNSTPOORT (19 april ’22)
(reportages voor en over liefhebbers van kunst)
Links : kramboer /beeldende kunst, /schilderkunst
BRIEF AAN KUNSTENAAR WALTER DERMUL
BRIEF VAN WALTER DERMUL AAN KUNSTPOORT
Gent, 8 april 2022
Dag Walter
Soms wou ik meer vrolijkheid in de kunstwereld: kunstcritici die minder zwaar op de hand liggende teksten schrijven, kunstenaars die kiezen voor kleur, speelsheid en eenvoud.
Sta me toe dat ik geen onderliggende thema’s in je werk zoek. Mag ik je schilderijen gewoonweg mooi vinden? Ze maken me vrolijk en geven me een vakantiegevoel zoals die KUNSTWERKT cover van vorig jaar. Zo leerde ik je werk kennen en ben er meteen voor gevallen!
Het schilderij op de affiche voor je expo EVERYTHING THAT HAPPENS WILL HAPPEN TODAY is heerlijk nostalgisch. Ben jij het als jong volwassene, een schooljongen die de wijde wereld intrekt op zoek naar het echte leven, een weg banend, op zoek naar avontuur. Je, de jongen, draagt nonchalant een vermiljoen rood vest op de schouder. Wie weet had je van jongs af aan gevoel voor kleur, een voorliefde voor de tertiaire bevreemdende kleuren van je huidige schilderijen? Had je pit zoals het vermiljoen rood pigment kwik bevat? Dacht je toen al: once upon a time word ik kunstenaar? Iedereen is trouwens kunstenaar of tenminste een creatief wezen. Joseph Beuys formuleerde het zo: Enkel kunst maakt het leven mogelijk-zo radicaal wil ik het formuleren. Zonder kunst is de mens in fysische termen niet denkbaar. … Ik zou zeggen dat de mens niet alleen uit chemische processen bestaat, maar ook uit metafysische gebeurtenissen. … De mens leeft slechts echt wanneer hij beseft dat hij een creatief, artistiek wezen is. … Zelfs aardappelen schillen kan een kunstwerk zijn als het een bewuste handeling is.” Dat besef had je ongetwijfeld reeds als jong volwassene.
Eén van je schilderijen met 2, op een zomerdag omhoog springende meisjes vol levenslust, draagt de titel HAPPY 22. Ik kan me voorstellen dat je een gelukkige kunstenaar bent zonder trauma’s en geniet van het schilderen in een atelier met heel veel licht.
Enkele werken zijn minder uitbundig zoals die dromende meisjes in vale kleuren. RECENT WERK 2021. Wat betekenen die strakke elementen, zoals een kubus, een doos… in de BLACK BOX REVELATIONS? Ik geef nu toe, je werk is gelaagd. Misschien heb je 2 persoonlijkheden?
Je beeldtaal is uitsluitend figuratief: een mensenleven in beeld, van geboorte tot het ontslapen, meestal lichtvoetig. Het lijkt altijd lente op je canvas. Toch is er ook de reeks DISPLACED die je andere ik laat zien. Dat waardeer ik in je schilderijen, je schildert een breed spectrum aan emoties op een serene, eenvoudige mooie manier.
Hockney is niet ver weg, de magische wereld van het zwembad is ook één van je onderwerpen. Je schildert water als een stil rustig oppervlak zoals het leven ook kan zijn.
Zelf ben ik fotografe, dat is de reden waarom ik een geschilderde pseudo-solarisatietechniek à la Man Ray bespeur. Naast bevreemdende kleuren creëert deze specifieke (gelijkend op pseudo-solarisatie in de fotografie) schildertechniek een wonderlijke soms angstige sfeer op enkele doeken zoals THE WITNESS en BURN YOUR BRIDGES DOWN. Ook hier getuig je van geen eenzijdige persoonlijkheid en een zeldzame kunde, het beheersen van de verf.
Ik vernam dat je best laat je kunstenaars carrière gestart bent. Vind je dat erg? Een antwoord op mijn vraag vind ik in de tekst horende bij je komende expo EVERYTHING THAT HAPPENS WILL HAPPEN TODAY.
What is a day? What is a life?
Everything that happens will happen today
And nothing has changed, but nothing’s the sam
And every tomorrow could be yesterday
And everything that happens will happen today
(David Byrne & Brian Eno – 2008)
Een hartelijke kunstgroet
Kathleen Ramboer
Beste Kathleen
Vooreerst, hartelijk dank voor je vriendelijke brief ! Het doet altijd plezier te horen van iemand die fan is van je werk. Ik ben inderdaad niet de artiest die getormenteerd door het leven in een achterkamertje werkt. Multatuli zei “Ik wil gelezen worden”. Wel, ik wil gezien worden. Dat geeft me de energie. De inspiratie komt echter van elders.
Ik schilder inderdaad nog niet zo lang – tenminste als je de jaren van letterlijk ‘zondag-schilderen’
niet meerekent. Ik zat in een totaal ander vak dat me helemaal opslorpte en me nauwelijks tijd liet om zelf creatief bezig te zijn.
Hoewel het helemaal anders had kunnen lopen. Op m’n 17de wou ik naar de academie in Antwerpen gaan. Maar m’n ouders wilden dat ik toch eerst unief probeerde. Zo geschiedde en zo belandde ik in de marketing. Ik heb er vele jaren doorgebracht, samen met heel wat fijne partners, collega’s en klanten. Maar ondertussen ben ik al ’n tijdje op een leeftijd gekomen dat ik korting krijg op het openbaar vervoer- en in musea. Naarmate m’n drukke beroepsactiviteiten wegdeemsterden, ben ik meer en meer gaan schilderen. Uitsluitend figuratief, uitsluitend olie op doek. Vandaag is het m’n full-time beroep. Ik schilder nu dagelijks, met even goesting, passie en (moet ik toegeven) ambitie als in m’n vorige beroep.
Dat ik me zo intensief kan wijden aan het schilderen beleef ik dus als een nieuwe start. Het is alsof ik na al die tijd terug beland ben op het punt waar ik had kunnen starten. Toen heb ik – min of meer toevallig – de weg naar rechts gekozen. Nu kies ik met volle teugen voor de weg links.
Ook in m’n privéleven hebben verschillende cirkels zich gesloten. En heb ik het geluk om opnieuw te kunnen beginnen. Het is een vreemd, maar prettig gevoel om jezelf zo te weten terugkomen op dezelfde plek als toen alles nog open lag. Ik koester het met beide handen. Daarom de quote van David Byrne. Alles is anders nu. En toch is er niets veranderd. Dàt is ook wat me inspireert. Het leven neemt je mee. Vaak sta je er weinig bij stil, maar het zijn soms kleine dingen die blijkbaar de rest van je leven bepalen. Dat is wat ik probeer te onderzoeken.
Daarom erg vaak jonge mensen, of zelfs kinderen. Alle wegen liggen nog open. Maar ik laat ze doen wat we zelf zo weinig doen : stilstaan en de keuzes overwegen. Dat symboliseer ik dan vaak met die kubus. Het is de black box – of is het een doos van Pandora – van hun toekomst. Wat wordt het, welke kant ga je uit ? Maakt het hen vrolijk of onzeker ? Gaan ze ervoor of immobiliseert het hen net ?
Of water, ook zo’n mooi symbool. Jij zwemt, maar het water gaat hoogstens wat opzij en sluit zich onherroepelijk, zonder enige herinnering, achter je. Je was er. Maar was je er ? (‘wasser’)
Enfin, ik zou nog wel ’n tijdje kunnen doorgaan met dat soort mijmeringen… Maar laat ik het hier bij houden.
Ach ja, misschien ben ik wel die jongen. Op de uitkijk – met dat vest op m’n rug, nog wat achter de hand. Misschien helpt dat opvallend rood om gezien te worden ?
Hartelijke groet,
Walter
the art couch (20 juli ’21)
Er zijn ontmoetingen die je onder de noemer serendipiteit zou kunnen catalogeren. Dergelijke kennismaking had ik tijdens mijn bezoek aan de Art Walk in Lier enkele dagen geleden. In een leegstaand bankkantoor op de Grote Markt maakte ik kennis met kunstenaar Walter Dermul. Zijn stijl die uitwaaiert van Bruno Vekemansachtige taferelen tot Miami Art Deco verwarde me eerst. Teveel indrukken op een te kleine oppervlakte. Gelukkig nam ik de tijd om de werken te laten binnendringen. Het gesprek met Walter daarna trok me over de streep om kunstliefhebbers tijdens deze long reading kennis te laten maken met man en werk.
…
Een mooi interview door Yves Joris
Lees hier verder.
Een uittreksel uit een artikel van Yves Joris in zijn blog LETTERgoesting & kunstZINNIG
…
Vervolgens voert mijn culturele odyssee me naar Grote Markt 6 waar kunstenaar Walter Dermul onder de noemer How did I get here? zijn picturaal oeuvre presenteert. In een voormalig bankkantoor toont hij figuratief werk waarin hij mensen in bevreemdende kleuren en omgevingen afbeeldt. Hierdoor doen zijn schilderijen existentialistische vragen rijzen over de mens, zijn situatie en zijn bestaan.
…
volledig artikel in LETTERgoesting & kunstZINNIG
Galerij Artisjok organiseert artistieke route
24 juni, 2021
Door Ward Bosmans
LIER – Artwalk is een artistieke route langs vijf tentoonstellingen in de Lierse binnenstad, georganiseerd en uitgestippeld door Peter Everaert van Galerij Artisjok. De grootste gemene deler van de vijf exposities is de mens in al zijn gedaantes, maar niet zelden krijgt hij het gezelschap van dieren in een ongewoon voorkomen.
De tocht begint in het Timmermans-Opsomerhuis en het stadspark, voor de tentoonstelling Homo Sum (Ik ben een mens). Vier vrouwen stellen er hun werk tentoon.
Tanya Atanasova maakt hyperrealistische portretten, Elke Desutter haalt met video’s, fotocollages en installaties onderdelen van het lichaam uit hun context, Ulrike Bolenz geeft portretten en foto’s van menselijke figuren een bijzondere transparantie en Geerke Sticker maakt met elementaire natuurlijke materialen als klei, maar ook planten en zelfs mest elementaire vormen als hoofden en schedels.
Dan gaat de tocht naar Grote Markt 6 voor How did I get here? Hier stelt Walter Dermul zijn werk tentoon. Hij beeldt mensen af in vervreemdende kleuren, houdingen, situaties en omgevingen, waardoor zijn schilderijen existentialistische vragen over de mens, zijn situatie en zijn bestaan doen rijzen.
Het zwaartepunt van de tocht ligt in de Antwerpsestraat, met vooral het gevarieerde, eigenzinnige, ernstige maar soms ook grappige en absurde werk van liefst dertien kunstenaars in de gebouwen van Rerum Novarum aan de Antwerpsestraat 35.
De tocht gaat verder langs de Antwerpsestraat 62, voor The spirit and the flesh. Bart Ramaekers, Frédéric Fontenoy en Paul Zehn exposeren er foto’s van vrouwen in glamoureuze of confronterende ensceneringen.
Kunstletters #14 – zomereditie (juli 2021)
“Deauville” op de cover van de het tijdschrift Kunstletters, met op pag. 3 een mooi artikel.
Ik voel me een beetje Dr Hook & the Medicine Show
“We sing about beauty and we sing about truth At ten thousand dollars a show (right) We take all kinds of pills that give us all kind of thrills But the thrill we've never known Is the thrill that'll getcha when you get your picture On the cover of the Rollin' Stone” (1972)
Divergents (US) – Maart 2021
