DUTCH (English version below)
Ik heb me altijd erg aangetrokken gevoeld tot het creatieve : zowel poëzie, literatuur, dans als schilder- en beeldende kunst. Op m’n 17 gaf ik een cultureel schooltijdschriftje uit. Daar schuimde ik vaak de vernissages in Antwerpen voor af.
Bij m’n studiekeuze dacht ik eerst naar de academie te gaan – maar m’n ouders konden me overtuigen een universitaire richting te proberen. En dus ging ik bedrijfspsychologie sturderen. In Gent, omdat m’n lief daar ook was. Ik sloot die studies af met een speciale licentie (dat zou nu een master-na-master heten) in marketing. En zo rolde ik de reclamewereld binnen. Ik heb er vele jaren, met plezier, het beste van mezelf gegeven. Onder andere in het buro dat ik met Marc, Jan en Jan oprichtte en uiteindelijk in het netwerk van Saatchi & Saatchi onderbracht. M’n lief was ondertussen de mama van Sander, Lotte en Jasper geworden.
Nadien ben ik nog heel wat jaren onafhankelijk marketing- en merkstrategisch consultant geweest. Maar ik begon me meer en meer af te vragen hoe m’n leven zou verlopen zijn, als ik op dat kruispunt lang geleden, de àndere weg had gekozen en wél naar de academie was gegaan. Zo kwamen de ezel, de tubes, de penselen en het canvas in huis.
Vandaag is er ontzettend veel veranderd. Een ander huwelijk, een andere woning , een andere carrière… Het gevoel dat ik terug aangeland ben op die splitsing van toen en nu opnieuw kan beginnen, omarm ik dankbaar en gul. Met dezelfde goesting en drive (en toegegeven, met eenzelfde ambitie) als in m’n eerder leven, werk ik nu aan een schildercarrière. Naar welke bestemming het me zal brengen is nog niet helemaal duidelijk. Maar de weg is in ieder geval bijzonder boeiend.
Over m’n schilderijen
M’n werk is figuratief, meestal over mensen en hun emoties – of net het gebrek aan emotie. Over hoe mensen met elkaar communiceren – of net worstelen met de onmacht om te communiceren – in hun relatie met wie hen omringt, met hun partner, met hun kinderen.
Of over opgroeiende kinderen : hoe ze het licht opzoeken of er zich net van afkeren. Hun onzekerheid over de toekomst wordt vaak gesymboliseerd door een ongedefinieerde kubus – een black box, wie weet een doos van Pandora, waarin nog alles verborgen zit.
Of over de vervreemding waarin mensen zich kunnen bevinden na ingrijpende gebeurtenissen. Zoals ontwortelde vluchtelingen of daklozen.
M’n recentste werk is vooral autobiografisch. Vanuit wendingen in m’n eigen leven onderzoek ik de kruispunten waarin het leven vorm krijgt. Vaak onbewust en onbedoeld hebben kleine of grote momenten een onuitwisbare impact op ieders verdere levensloop.
Zo schilderde ik een reeks werken op basis van super-8 filmpjes die m’n vader maakte in het begin van de jaren ‘60. De onbezorgde jaren van een burgerlijk gezinnetje – op uitstap of op vakantie. Het is alsof alles begon in die jaren. De oorlog was nu goed verteerd, alles werd nu snel ‘beter’. De auto’s blonken, plastic en beton waren geschenken van de goden; aan sneller, hoger en meer was geen limiet. Maar ook daar lijken de cirkels zich terug te sluiten. Stilaan beginnen we te leren dat er wel degelijk limieten zijn aan de draagkracht. En dat we dus best proberen terug te keren naar het kruispunt waar we de route begonnen. Om een bocht te kiezen waar we straks niet meer uitvliegen.
walter dermul – °1953 – woont en werkt in Rijmenam
ENGLISH
I have always been attracted to all things creative: poetry, literature, dance as well as painting and visual arts. Being17, I started a cultural school magazine. I often scoured the vernissages in Antwerp for that.
When choosing a study I first thought to enlist at the academy of arts in Antwerp – but my parents convinced me to pursue a university degreee. And so I started business psychology – in Ghent, because my lover was there too. I completed those studies with a “special license” (that would now be called an advanced master’s degree) in marketing. And that’s how I entered the advertising world. I have given the best of myself for many years, with great pleasure. Among others in the agency that I founded with 3 partners and eventually could give a place in the network of Saatchi & Saatchi. Over time my lover had become the mother of Sander, Lotte and Jasper.
Afterwards I worked as an independent marketing and brand strategy consultant for many years. But gradually I started to wonder how my life would have turned out if I had chosen the other way at that crossroads long ago – and had gone to the academy. That’s how the easel, the tubes, the brushes and the canvas came into the house.
Today a lot has changed. Another marriage, another home, another career… The feeling that I’ve landed back at that split from then and that now I can start all over again, is something I gratefully and generously embrace. With the same enthusiasm and drive (and admittedly, with the same ambition) as in my earlier life, I am now working on a painting career. To which destination it will take me is not yet entirely clear. But the road is certainly very fascinating.
About my paintings
My work is figurative, usually about people and their emotions – or the lack of emotion. About how people communicate with each other – or struggle with the inability to communicate – in their relationship with those around them, with their partner, with their children.
Or about growing children: how they look for the light or how they turn away from it. Their uncertainty about the future is often symbolized by an undefined cube – a black box, who knows, a Pandora’s box, in which everything is still hidden.
Or about the alienation people can find themselves in after major events. Like uprooted refugees or homeless people.
My most recent work is mostly autobiographical. Based on twists and turns in my own life, I investigate the crossroads in which life takes shape. Often unconsciously and unintentionally, small or big moments have an indelible impact on everyone’s further life.
For example, I painted a series of works based on super-8 films that my father made in the early 1960s. The carefree years of a middle-class family – on a trip or on vacation. It’s like everything started in those years. The war was now well digested, everything was quickly getting ‘better’. The cars sparkled, plastic and concrete were gifts from the gods; there was no limit to faster, higher and more. But there, too, the circles seem to be closing again. We are gradually learning that there are indeed limits to our world can endure. And that we should therefore try to return to the intersection where we started the route. To make a better and more sustainable choice than before.
walter dermul – °1953 – lives and works in Rijmenam
Je bent een jaar jonger dan ik maar ook eerst dingen bewezen om later kunst te maken zoals ik, daarom voel ik goed aan wat je bedoeld. Je werken spreken me aan. Omdat ik van mening ben dat meer met tijdgenoten over kunst moet gesproken worden en niet ten toon stellen via sociale media waarop weinig persoonlijk respons op komt wil ik je wel eens ontmoeten om over kunst te praten. Ikzelf heb samen met 3 andere schilders 3 jaar en plain air geschilderd over hetzelfde onderwerp en heeft een boost gegeven in mijn ontwikkeling. Spijtig is dit initiatief gestrand. Daarom zoek ik contact. Tot hoors.
Beste Willy.
Bedankt voor je reactie !
Ik moet zeggen dat ik er – in tegenstelling tot jij – niet van hou om ‘buiten’ en/of in groep te werken. De intimiteit van m’n atelier, begrijp je ?
Maar ik wens je natuurlijk alle plezier en succes. Wellicht ontmoeten we mekaar eens op een van de komende expo’s. Stay tuned 🙂
Beste groet, w